Ik vraag mij echt serieus wel eens af, waar ik het aan te danken heb dat mijn kids allemaal van het mannelijke geslacht zijn. Waarom niet gewoon één klein meisje er tussen?!
Zo’n leuke blonde minieme met dito knot op haar hoofd, nagellak op de kleine nageltjes en altijd twee stoere broers in de buurt die een oogje in het zeil houden. Ik betrap mijzelf soms erop dat er van die momenten zijn dat ik daar ineens even bij stil sta, en sorry, dan baal ik best even. Ja, ik weet het… Ik mag eigenlijk helemaal niet zeuren, en dat doe ik ook niet echt, maar soms vind ik het gewoon echt een gemis, voor mijzelf, want de jongens hoor ik er niet over;)
Laatst moest ik met de baby, het kind heeft ook een naam, maar noem hem nog steeds baby, bij het consultatie-bureau zijn. De twaalf maanden prik. Voorlopig zijn dit godzijdank de laatste prikken, want ik wil die plek op dit moment het liefst vermijden. Een hele ruimte vol pasgeboren mini mensjes gewikkeld in witte en roze hydrofiel doeken. Zucht… Mijn baby loopt en roze kom je in mijn mannenhuis echt niet tegen.
Het blijft toch knagen… Een vierde misschien dan, wordt er soms gevraagd. “Ja leuk” roep ik, “als ik vijf jaar jonger was geweest.” Het was waarschijnlijk toch weer een jongen geworden. Mijn vriendinnen met oudere kids lachen mij keihard uit in de kroeg. “Wacht maar tot ze groter zijn”, zeggen ze, “meisjes, jongens, het maakt geen bal uit. “Ze zitten straks op jouw bank met z’n allen en vreten je hele koelkast leeg.” “En dat is nog niet eens het ergste”, zeggen ze er achteraan. Oh ja, daar had ik nog niet aan gedacht, ik zie alleen dat ene kleine blonde meisje met knot wat niet bestaat;)
De mannen hier in huis zijn ‘echte’ mannen, er zit geen enkele metro man tussen. De metro ben ik en daar moet ik het mee doen. De andere kant is dat ik op handen gedragen wordt, mannenklussen aan mij niet besteed zijn. De lekkerste kussen en liefste knuffels krijg. Ik niet bang hoef te zijn dat later als ze groot zijn (tenminste daar ga ik van uit) dat mijn kledingkast geplunderd wordt. Speelgoed, kleding, fietsen worden doorgegeven van groot naar klein. Winkelen in alle rust, want er gaat toch niemand mee. Nee, ik heb niets te klagen, het is juist makkelijk en fijn, drie kids van het zelfde geslacht.
Zo heeft elk nadeel toch ook weer zo zijn voordelen. De meiden komen later vanzelf wel, maar als ik de verhalen van mijn vriendinnen moet geloven, weet ik nou niet of ik daar nu zo blij van moet worden:)
Liefs Katja
Katja de Hoogh
Latest posts by Katja de Hoogh (see all)
- Zomerstop - 6 oktober 2017
- Horror Hotel - 13 september 2017
- Hoog haar… - 27 juni 2017
One Comment on “Een huis vol mannen…”