Kinderen komen en gaan: loslaten noemen ze dat!
“Mariek loslaten” zeggen ze dan, enig idee hoe moeilijk en emotioneel dat soms is? Ik denk dat dat ons allemaal toch wel eens overkomt.
Het begint eigenlijk al bij het begin. Op het moment dat dat mooie kleine wezentje wordt geboren, voel je direct de verantwoordelijkheid die je hebt en hoe ga je dat in de loop der jaren loslaten? Ik herinner me nog als de dag van gisteren dat ik na 8 weken zwangerschapsverlof mijn oudste naar de crèche bracht. Tranen met tuiten heb ik gehuild onderweg naar kantoor, ondanks dat je weet dat zo’n kereltje in goede handen is.
Daarna de eerste dag naar de lagere school, ook weer zo’n stap en tussen de middag zelf overblijven. De eerste keer zelf op de fiets naar school. Haha, ik reed dan 50 meter achter hem, dat vond hij niet stoer genoeg. Dus toen ik nog even na stond te praten met een andere moeder waarschijnlijk, nam hij zijn kans waar en ging er vandoor met het idee ‘ik zal laten zien dat ik het alleen kan’. Ach hij verdwaalde even, maar vond uiteindelijk de weg naar huis. Een volgende overwinning, maar zo trots dan op zo’n ventje!
Ook de eerste keer een oppas in huis: het is even wennen, maar het gemak overwint al snel het idee van loslaten. Want het is ook heerlijk als je weer even met z’n tweeën weg kan.
Aan het einde van de lagere school hun eerste disco-avond, hoe grappig als de jonge meisjes ineens op hakken gaan lopen en de jongens met gel in hun kuiven naar het feest komen. Oh ja en de eerste keer op schoolreis, toch ook even een lastige, want je hoort niet altijd positieve verhalen. Maar ja het stapt allemaal in die bus en je laat het gaan. De kinderen voelen dat niet eens en genieten een dag lang van het pretpark om ’s avonds moe en versleten thuis te komen!
Dan de eerste keer dat ze echt uitgaan, stappen in Rotterdam en met de eerste trein van 05.00 uur naar huis… Ik moet er zelf al niet meer aan denken, ik ben gewoon een dag van de wereld als ik dat doe, maar bij hun, net als bij ons vroeger, maakt het niets uit en wordt het al snel een volgende gewoonte.
Op zijn 17e haalde mijn zoon zijn rijbewijs en op zijn 18e heerlijk met de auto naar school. Ineens alleen achter dat stuur, ondanks dat ik weet dat hij goed kan rijden.
De middelbare school, de tijd vliegt voorbij, zo voelt dat. Maar dacht, ach nog 6 jaar te gaan voordat hij eindexamen doet, dacht ik indertijd. Dan nu als klap op de vuurpijl vertrokken ze vorige week met de auto naar Spanje, na de eindexamens! 10 vrienden gingen met het vliegtuig, hij wilde dolgraag met 2 vrienden met de auto: rijden! Goed voor de ervaring, maar toch, ik kan jullie verzekeren dat de tranen in mijn ogen stonden, emo-tiepje ben ik nu eenmaal, toen de auto van het pad af reed en de bas boven het motorgeluid uitkwam! Gelukkig heeft hij het niet gezien, hij zou zich dood schamen! Maar ja denk terug in de tijd, eerlijkheidshalve ging ik ook op mijn 17e met de bus naar Spanje en op mijn 18e stapte ik bij vrienden in de auto dezelfde richting op. En als ik zo rond vraag, hebben we allemaal dezelfde verhalen. Uiteindelijk hebben ook wij het allemaal gedaan en hebben ook onze ouders ons die kansen gegeven.
Nu hopen dat alles weer veilig thuiskomt aanstaand weekend en ja, ik geef het toe, ik ben apetrots op hem dat hij het gefixt heeft! En dan nu maar voorbereiden op zijn studietijd, misschien binnenkort uit huis, ook een nieuwe fase. Uiteindelijk zijn alle leeftijden mooi en geniet ik van ze met volle teugen!
Ik denk dat je altijd een stuk verantwoording blijft voelen, maar ja ik merk ook dat ze steeds meer en meer op zich zelf gaan en zelfstandiger worden. Het is goed;)! Loslaten, ja zo is het leven en hopen dat ze nog vaak genoeg thuis blijven komen;). Herkennen jullie dit ook?
Marieke Hagesteijn
Latest posts by Marieke Hagesteijn (see all)
- O My Bag: Cadeautip! - 5 oktober 2022
- DoDo: hotspot in centrum van Rotterdam - 14 september 2022
- O My Bag: tassen van appelleer! - 14 september 2022
