JAAA, HET IS ZOVER!!!
3 Oktober, half 2 ’s nachts, toch een uurtje geslapen! Ik word wakker en voel mij niet goed. Misselijk, onrustig en eindelijk weeën. Dit zijn dingen die je vergeet, maar mijn lichaam laat duidelijk weten dat het gaat beginnen. Moeder natuur doet zijn werk, “geweldig dit!!” Snel mijn wederhelft wakker maken en verloskundige uit bed bellen. Eindelijk naar het ziekenhuis:)
De rit naar het ziekenhuis is ellendig, wat een rot wegdek met hobbels, ggrrrr. De weeën komen regelmatig en precies juist op al die hobbels. Man K moet een beetje lachen, want we rijden hier zo vaak. Maar ja, dan zijn die weeën er weer niet. Ooh, wat ben ik blij als ik in het ziekenhuis ben. Wil het achter de rug hebben. Want ik ben moe. Ik heb 2 nachten amper tot niet geslapen, en komende nacht zal dat niet veel anders zijn.
De verloskundige arriveert vlak na ons. Als we eenmaal in de verloskamer aankomen gaat het snel, de weeën komen steeds sneller. Intussen lig ik, lopen heeft bij mij geen zin, en word ik er erg onrustig van. “In het weekend kan je een ruggenprik krijgen”, zegt ze. “Nee”, niets voor mij. Ik haat spuiten en wil erg graag zelf de regie hebben, hoe pijn het ook doet. Het voelt bij mij dan achteraf als een geweldige prestatie als ik het helemaal zelf heb gedaan. Volledig in mijzelf gekeerd gaat het beginnen, ik voel het hoofdje naar beneden zakken met de ontsluitingsweeën, “jeetje wat een pijn.” 3 Man sterk om mij heen. Ik hoor ze ergens op de achtergrond, geef geen antwoord meer op wat ze zeggen: ik ben in mijn eigen wereld…
Het is een paar minuten voor 4 uur ’s nachts. In 3 minuten is hij eruit. Ik heb, hoorde ik later pas, maar 2 pers weeën gehad, de rest was op eigen kracht. “Wat een geweldige prestatie”, zeggen ze. Geen kik gegeven. Nee, de ontlading komt later. Op het moment dat ze hem op mijn borst kwakken breek ik: dikke tranen stromen over mijn gezicht. En niet alleen bij mij, nee, want ik was daar niet alleen… Ook voor man K is de bevalling heftig. Hij ziet en ondergaat alles. “Samen sterk”, zeggen ze toch… “hi hi hi.” “Zo trots op hem!!”
En daar is hij dan: ons kleine wonder, ons cadeautje. We noemen hem Olivier… Nu zijn we echt met 5, mijn geluksgetal:)
Liefs Katja
Katja de Hoogh
Latest posts by Katja de Hoogh (see all)
- Zomerstop - 6 oktober 2017
- Horror Hotel - 13 september 2017
- Hoog haar… - 27 juni 2017
